رفتن به نوشته‌ها

زیبای ژاپنی

«وابی سابی» هم نوعی جهان بینی، هم فلسفه ای برای زندگی، هم نوعی زیبایی شناسی و هم با کمی بسط معنا نوعی از طراحی است. این عبارت دو مفهوم متمایز ژاپنی را کنار هم آورده است: وابی (Wabi)، که اشاره به نوعی زیبایی متعالی دارد که از نقصانی جزیی و ظریف حکایت دارد؛ همچون سفالینه ای که سفالگری با دست را به نمایش می گذارد و سابی(Sabi) که به یک نوع زیبایی دلالت دارد که از گذر زمان حاصل می شود؛ همچون زنگاری که روی یک ظرف مسی قدیمی نشسته باشد.

نقل شده است که در اواخر قرن هفدهم در ژاپن از یکی از پیروان مکتب راه چای به نام سن نوریکیو خواسته شد که باغ را برای مراسم تمیز کند. او زباله ها را جمع کرد و زمین را چنگک کشید. زمانی که باغ کاملاً تمیز شد یک درخت گیلاس را تکاند تا چندتایی برگ و شکوفه روی زمین بریزد. این وابی سابی است.

از بسیاری جهات آرمان های زیبایی شناسانه زیربنایی وابی سابی – فانی بودگی، ناکامل بودگی و خام و نارس بودگی- در نقطه مقابل ارزش های زیبایی شناسانه غربی قرار می گیرند. به عنوان نمونه هنجارهای غربی برای تقارن فرم های ساخته شده و ماندگاری مواد سنتزی ارزش قائل است؛ در حالی که وابی سابی عدم تقارن فرم های ارگانیک و زوال پذیری مواد طبیعی را ارجح می شمارد. وابی سابی را نباید با شلختگی و بی نظمی اشتباه گرفت. یک ویژگی شاخص وابی سابی این است که یک شی یا محیط رسیدگی شده و پیراسته به نظر برسد. این زیبایی به معنی شلختگی و بی نظمی نیست بلکه به صورت طبیعی نظم یافتن است. به بیان دیگر، نظم یافتن به همان طریقی است که طبیعت با خطوط منحنی و انحناها و نه زوایای قائمه و خطوط راست نظم یافته است.

در طراحی

طراحی فضای داخلی منطبق با وابی سابی باید واضح و کمینه گرا (مینیمالیستی) باشد، از مواد طبیعی پرداخت نشده همچون چوب و سنگ و فلز استفاده گردد و پالتی از رنگ های طبیعی خفه در آن به کار رود. خانه ای که بر اساس پایداری (اشاره به جنبش غربی) طراحی شده باشد نیز از بسیاری از همین مواد بهره می برد اما تاکید بیشتر بر روی دوام و قابلیت بازیافت است و نه زیبایی آن ها.

منتشر شده در هنر

اولین باشید که نظر می دهید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Free Web Hosting