جنبشی هنری در اواخر سده هجدهم و اوایل سده نوزدهم است و به قدری جلوه و نمودهای متنوع و مختلفی دارد که ارائه بیان واحدی برای آن به سادگی میسر نیست. اما سنگ بنای آن ارج گذاشتن و ارزشمندی تجربه شخصی و فردی هنرمند است. رومانتیسم در واقع واکنشی به خردگرایی عصر روشنگری و نظم سبک نئوکلاسیک است. هنرمند رومانتیک ارزشهای شهودی و غریزی را مورد کاوش قرار می دهد، فرم های کلاسیک را دگرگون می کند و نوع شخصی تری از تجربه را جایگزین می کند.
از منظر دیالکتیکی، رومانتیسم را آنتی تز کلاسیسم می دانند که هر دو برای تشریح کثرت که در هنر هر عصری قابل مشاهده است به کار برده می شود. به این معنا می توان رافائل را هنرمند کلاسیک و نقاش معاصر وی جیورجیو هنرمندی رومانتیک محسوب می شوند. رومانتیسم و کلاسیسم از این نظر که به ایده های آرمانی بیش از ایده های واقعی اهمیت می دهند وجه اشتراک دارند. رومانتیسم بیشتر گرایشی ذهنی ارائه می دهد تا مجموعه ای از روش های سبک شناسانه و به علاوه مرتبط با بیان ایده ای است که بیشتر پایگاه در قالب سخن دارد تا قالب بصری. از این رو رومانتیسم با سهولت بیشتری در موسیقی و ادبیات نمود می یابد. با این توضیحات تعجبی نیست که هنرمندان پیش قراول رومانتیک بسیار متنوع و متمایز باشند. هنرمندانی چون بلیک و ترنر در بریتانیا، دلاکروا و گریکولت در فرانسه، کاسپرداوید فردریش و رانگ در آلمان از این جمله هستند. جنبشی که این هنرمندان پرچم دار آن بودند در اواسط سده نوزده خاموش شد ولی روح رومانتیسم در مفهوم وسیعتر آن به حیات خود ادامه می دهد. حیاتی که جلوه ای است از شورش علیه محافظه کاری، میانه روی، ریاکاری و تاکیدی است بر اولویت تخیل در هنر.
مجموعه تاریخ هنر
| ۱ | منریسم |
| ۲ | باروک |
| ۳ | روکوکو |
| ۴ | نئوکلاسیسم |
| ۵ | رومانتیسم |
| ۶ | امپرسیونیسم |
| ۷ | اکسپرسیونیسم |
| ۸ | دادائیسم |
اولین باشید که نظر می دهید