بهترین فیلمبرداران تاریخ سینما

چه چیزی کار یک تصویربردار سینما -یعنی کادربندی، نورپردازی و حرکت دوربین- را بی عیب و نقص می کند و به کمال می رساند؟

آیا پاسخ در روش استفاده تصویربردار از زبان سینما نهفته است؟ آیا عامل موثر استفاده از تکنولوژی است؟ یا به دلیل ترکیب بندی و استفاده از رنگ ها است که تصویربردار یک رویای ۲۴ فریم بر ثانیه را در مقابل چشمان ما نمایش می دهد؟ برای پیدا کردن پاسخ از میان فیلم هایی که به گمان اکثریت دارای تصویربرداری فوق العاده ای هستند، اسکات تافویا از ۶۰ منتقد و فیلم باز (Cinephil) خواسته است تا ۱۰ فیلمی که از دید خودشان دارای بهترین تصویربرداری و یا تصویربرداری ایده آل است را گزارش کنند. ۱۲ فیلمی که در نهایت بیشترین امتیاز را کسب کرده اند به ترتیب زیر هستند:

Days of Heaven (DPs: Nestor Almendros and Haskell Wexler)

Barry Lyndon (DP: John Alcott)

2001: A Space Odyssey (DP: Geoffrey Unsworth)

Citizen Kane (DP: Gregg Toland)

Sunrise: A Song of Two Humans (DPs: Karl Struss and Charles Rosher)

The Conformist (DP: Vittorio Storaro)

The Red Shoes (DP: Jack Cardiff)

McCabe and Mrs. Miller (DP: Vilmos Zsigmond)

Night of the Hunter (DP: Stanley Cortez)

Apocalypse Now (DP: Vittorio Storaro)

The Magnificent Ambersons (DP Stanley Cortez)

The Tree of LIfe (DP: Emmanuel Lubezki)

نکته جالب توجه این است که این ۱۲ فیلم در ژانرهای مختلف و مربوط به دوره های زمانی متفاوتی هستند. هرچند پاسخ صریحی برای این پرسش که مولفه های یک تصویر سینمایی مطلوب و در حد کمال چیست، وجود ندارد، اما هر یک از تصویربرداران بالا به دلایلی در لیست حاضر هستند. گرک تولاند برای کشف تکنیک های جدید سینمایی یا جان آلکوت برای غنا بخشی به فرم هنری با بهره گیری از فناوری های جدید عصر خود.