سبکی در هنر و معماری است که مشخصه آن درخشندگی، شکوه و نشاط است که در حدود سال ۱۷۰۰ میلادی در فرانسه آغاز شد. این واژه برای اطلاق به یک دوره خاص یعنی عصر روکوکو نیز به کار برده می شود. روکوکو از ترکیب کنایه آمیز دو واژه rocaille (اثر سنگی) و barocco (دوره باروک) ایجاد شد که به طور تحقیرآمیزی به سلیقه رایج هنری عصر سلطنت لویی پانزدهم اشاره دارد. به تعبیر فرهنگ انگلیسی اکسفورد به معنای هنر پر زرق و برق و تجملی است. به تدریج در همان زمان با تغییری که در سلیقه و ذائقه زیبایی شناسی پدید آمد به واژه ای محترم و بدون بار تحقیرآمیز و کنایی تبدیل شد. امروزه صرفاً برای اشاره به یک سبک هنری و آثار آن دوره که وجه تمایزش تزئیینات ظریف و پر آب و رنگ است به کار می رود.
سبک روکوکو هم به نوعی ادامه و شکل تحول یافته سبک سنگین تر باروک است و هم واکنشی در برابر آن. هر دو سبک در پرداختن به فرمهای پیچیده اشتراک دارند، با این تفاوت که روکوکو به جای پرداختن به حجم، وسواس و دقت بیشتری در سطح داشت و به جای استفاده از طلاکاری از رنگ های آبی، صورتی و سبز به همراه سفید بیشتر استفاده می شود. این سبک به نوعی پاسخی هنری به افراط کاری های ورسای و پادشاه تمجل گرای آن بود و می توان آن را ساده انگاری و سبک سری هنری دانست. شاهکارهای اولیه این سبک شامل نقش برجسته های هنرمندانی چون آدران و برین بود. بوش و فراگونراد نقاشان اوج دوران بلوغ و فالکون نیز مجسمه ساز شاخص این سبک بودند. این سبک در خارج از فرانسه در آلمان و اتریش شکوفا شد ولی در انگلیس رواج چندانی نیافت.
مجموعه تاریخ هنر
| ۱ | منریسم |
| ۲ | باروک |
| ۳ | روکوکو |
| ۴ | نئوکلاسیسم |
| ۵ | رومانتیسم |
| ۶ | امپرسیونیسم |
| ۷ | اکسپرسیونیسم |
| ۸ | دادائیسم |
اولین باشید که نظر می دهید