رفتن به نوشته‌ها

فرم در فیلم

تجربه ما از هر اثر هنری مستقل از رسانه آن – خواه فیلم باشد یا رمان یا موسیقی – دارای الگو و ساختاری است که فرم نامیده می شود. ذهن انسان فرم را می جوید و در هر اثر هنری نوع فرم اهمیت زیادی در نحوه ادراک و برداشت ما از اثر  دارد. به عنوان مثال یک فیلم صرفا مجموعه ای تصادفی از عناصر بصری متحرک که توهم حرکت را در بیننده بر می انگیزد، نیست و واجد یک فرم مشخص است.

موتیف

در معنای عام فرم را می توان به سیستم جامع و کلی حاکم بر روابط بین عناصر فیلم تعبیر کرد که به بیننده آن امکان پیش بینی رویدادهای آتی فیلم، استنتاج و ساختار دادن به تک تک اجزا را در قالب یک کل می دهد. پنج پارامتری که فرم را می سازند، عبارتند از:

  • کارکرد
  • تشابه و تکرار
  • تفاوت و تنوع
  • بسط
  • وحدت یا پراکندگی

فیلم ها بر اساس فرم به دو دسته بزرگ فرم های روایی و غیر روایی تقسیم می شوند. فرم های روایی فرم هایی هستند که قصه ای را روایت می کنند. در فیلم کاراکترهایی حضور دارند که کنش هایی بین آن ها در می گیرد و سلسله حوادثی رخ می دهند. در نهایت این حوادث و کشمکش ها حل و فصل می شوند و یا نور تازه ای بر آن ها تابیده می شود. به طور کلی روایت عبارت است از زنجیره ای از رویدادهای علّی واقع در مکان و زمان که به یکدیگر مرتبط بوده و با یک موقعیت آغاز گشته و در پایان موقعیت جدیدی رخ داده که پایان بخش روایت است.

فرم های غیر روایی دسته ای از فیلم ها هستند که عموما قصه ای ندارند مانند فیلم های آموزشی، سیاسی و تبلیغاتی و فیلم های تجربی. این دسته از فیلم ها به چهار دسته مقوله ای، خطابه ای، انتزاعی و تداعی گر تقسیم می شوند. در فرم مقوله ای فیلم یک موضوع را به چند بخش تقسیم کرده و آن ها را نشان می دهد. در فرم خطابه ای فیلم در اثبات یا رد یک مدعا دلایلی را ارائه می کند و در نهایت منظور خاصی را درست جلوه می دهد. فرم انتزاعی به فرمی گفته می شود که فیلم توجه مخاطب را به مجموعه ای از صوت و تصاویر انتزاعی و غیر واقعی جلب می کند. در فرم تداعی گر سعی می شود تا حس خاصی را در بیننده با نمایش تصاویر و صداها برانگیزند.

منتشر شده در هنر

اولین باشید که نظر می دهید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Free Web Hosting